Vináttan í vindinum

Vináttan berst undan straumi
líkt og skip á hafi.
Hún háir baráttu
við alheiminn.

En úti á úfnu hafi
með öldurótið allt í kring
finnur hún frið.

Hún finnur til öryggis
gagnvart manninum
sem hefur barist gegn henni
frá örófi.

En úti á úfnu hafinu
með skerin allt í kring
finnur hún frið.

Hún finnur friðinn
sem sumir þola ekki
en hafið er ógnvaldur.
Það er ógnvaldur lífsins.

Vináttan lifir á úfnu hafinu
með beljandi brotsjó
allt í kring.

Hún hrekst undan vindi
með vindinn í fangið
með vindinn í bakið
með vindinn
allt í kring.

Og skyndilega missir hún stjórn
og rekst á sker
sem eitt sinn sagðist
styðja hana

Og líkt og skip á skeri
kemst hún ekki neitt.

Hún hefur tapað
líkt og lífið
og situr nú á skeri
bíðandi síns tíma.

Hún mun liðast í sundur
eins og skip á skeri
og að lokum mun
hafið gleypa hana.

Nú er hún týnd og
tröllum gefin
en hafið berst enn við
vináttu mannanna
með skerin sér við hlið.